Text by Stephanie Lemmens, based on an interview from January 2024. Original in Dutch.
Ik ben geboren in 1979 in Ruda Slaska, een kleine steenkoolmijnstad waar mijn grootouders naartoe verhuisden vanuit twee geografische uitersten in Polen; de ene lag voor de oorlog in Duitsland, de andere maakt vandaag deel uit van Oekraïne. Toen ik twee jaar oud was, verhuisden mijn ouders naar Wrocław, een grotere stad in Polen 200 km naar het westen. Nadien keerden we regelmatig terug naar de industriële landschappen van mijn geboortestad.
Ik studeerde Kunstgeschiedenis aan de University of Wroclaw en mijn honger naar meer kunstpraktijk en minder geschiedenis deed me vertrekken naar België. Ik voltooide de kunstopleiding, eerst in Bergen aan de Ecole Supérieure des Arts Plastiques et Visuelles en vervolgens in Brussel aan de Ecole Nationale Supérieure des Arts, La Cambre. Ondertussen vormt Brussel al bijna 20 jaar mijn vertrouwde stek. Ik werk er, als kunstenares en inlijster, en woon er met mijn man en twee kinderen.
Om mijn artistieke werk te begrijpen en er beter over te kunnen praten, maakte ik een catalogue non-raisonnée; een ruime, spontane, niet-chronologische en dus een tikkeltje dadaïstische inventaris van mijn schilderijen en zeefdrukken. Deze selectie bracht ik vervolgens samen per thema en zo kon ik als beeldende kunstenaar enkele cruciale vragen beantwoorden: Voor welke kwaliteiten ga ik? Waarom schilder ik en voor wie? In welke richting evolueert mijn werk? Wat brengt me in beweging?
Zo blijkt dat mijn selectie in de eerste plaats bepaald wordt door de intensiteit van vormen en dat de weg naar de beoogde intensiteit vaak heel verschillend verloopt. Soms schilder ik – met behulp van strakke lijnen, geometrie en kleurverloop – vereenvoudigde, architectonische composities om de intense ruimtelijkheid van grote vlakke figuren weer te kunnen geven. Andere keren werk ik eerder met transparantie en de gelaagdheid van verf om de intensiteit van kleuren te tonen. En soms transformeer ik concrete en heldere vormen in beelden, die de kijker kunnen ontglippen, door de contouren te laten verdwijnen zodat het geheel vaag en onbegrensd wordt. Figuratieve motieven beeld ik vaak af in beweging of fragmentarisch, waardoor ik de nadruk leg op hun ongrijpbaarheid. De mono- of meer chromatische gradiënten (le dégradé heet dit zo mooi in het Frans) nemen duidelijk een belangrijke plaats in mijn abstracties.
Ik voel niet de behoefte om één thema tot in het oneindige uit te puren, hoewel bepaalde thema’s zeker terugkomen: architectuur, bomen, rizomen, landschappen, interieurs, vensters, concrete objecten en abstracties. Uit mijn catalogue non-raisonnée blijkt dat ik me vaak laat inspireren door wat ik dagelijks zie en wat resoneert met mijn gedachten. Het betreft een brede waaier aan spontane thema’s en de veelheid van deze thema’s in mijn werk maken van mij een vrij kunstenaar.
Uiteindelijk haal ik voldoening uit elk geslaagd beeld; elk beeld dat in staat is om de kijker even stil te laten staan. Wat er dan met de kijker gebeurt weet ik niet, maar ik geloof dat kunst een venster op de wereld is, en soms is het de moeite waard om even te stoppen en naar buiten te kijken. Ik wil met mijn werk geen boodschap vertellen, er is geen moraal in dit verhaal. Hooguit geef ik heel even – de tijd dat jij in dialoog gaat met mijn werk – mee richting aan jouw gedachtenspinsels. Ik ben geen verhalenvertelster, wel een dichteres, maar dan een die met beelden speelt in plaats van met woorden. Het is nu eenmaal de taal die ik het best beheer.